თურმე ცხოვრება ყოფილა ასეთი დაუნდობელი: როდესაც ადამიანი გაურკვეველ, გამოუვალ მდგომარეობაში აღმოჩნდები, დაგაბნევს, თავს მოგაბეზრებს და ყოველთვის
ერთბედქვეშ როგორ უნდა ვიყოო?! – გაფიქრებინებს.მარტოსულად იჯდა
მოღუშული გოგონა, მასავით მოწყენილ ამინდში, იჯდა და ფიქრობდა რაღაცაზე,
დარდობდა და ამ დარდზეც დარდობდა. თან თმებს ეფერებოდა, ეფერებოდა კი არა,
აწვალებდა. ნერვიულობა სულ უფრო ეტყობოდა. შავი კოხტა მაისური და შარვალი
ეცვა ლამაზმანს,   ცრემლიანი, მოუთმენელი მწვანე თვალები აქეთ-იქით
ეპარებოდა, თითქოს ვიღაცის ნახვას ლამობდნენ, მაგრამ ამაოდ . . . ცრემლები
კი დაუჯერებლად გამორბოდნენ.

♥ გადმოწერა♥