მთავარი » 2010 » იანვარი » 22 » სულის კივი
|
ვზივარ სადღაც,თბილისის ძველ ქუჩებში მარტო სრულიად მარტო,ეული...ირგვლივ გაცვეთილი ძველი ფერები გაუხეშებული
სამეფო...აღარსად არის სპიცზო.ცომ
იხარული,სიყვარული,წმინდა,უმწიკლო სრული...ყველგან ცრემლი,წყვდიადი და ქვესკნელი...ირგვლივ სრული იდუმალებაა,მხოლოდ ვედრების მოთქმა,გოდება,ზეცის ღრიალი,მრისხანება,მეხი...შავი და თეთრის ტონების მონაცვლეობა...ჭექს და ქუხს დედამიწა...
კივილით მიჯაჭვია ელვა მთელ სივრცეს...თოვს...თოვს...შეუბრალებლად...უგზო უკლოდ...თითქოს შავ ნამქერს უმწიკვლო თეთრისგან გამოიყოფა,გაცვლა სურს...თუმცა მეხი არ აცდის,არ უნდა,უჭირს...დედამიწაც თითქოს მასების ბობოქრობის და ცის მოთქმა გოდების ეშხია შესული.აღარსად იგრძნობა თბილი,წიელი ღრუბლებს ნამქერი,როგორც სიყვარულის წითელი ბრილიანტი...
მე ვზივარ...დუმარე,ჩაფრული სრული სიცარიელისა სულის კივილსა და მრისხანე ფიფქებს შორის...ფიფქები?!არა მახვილი! ეკალი! ნემსები...ნემსები რომელიც შეუდრეკელი ტკივილით ესობა ჩემს გულს,რომელიც ღვარწლით იღვინთება ჩემს სულში და სიმწრის ცრემლლებით ივსება...თითქოს ჩემს ვნებას უბრძვის,თითქოს მაგრად მიაჩნია...გარემოს მხოლოდ ჩემი ქვითინი აყრუებს,ტირილი,ბღავილი და სველი ტუჩების კანკალი...ირგვლივ ისევ იდუმალება,მდუმარება და აჩრდილათ ნაღვლიანად ჩემსავით გულად მოფარფატე ოქროსფერ ფრთიანი შავი ანგელოზები...
ავტორი:თათია ჯორბენაძე
მიმაგრება: |
|
კატეგორია: სასიყვარულო ისტორიები |
ნანახია: 1129 |
დაამატა: PaWuKa
| რეიტინგი: 0.0/0 |
კომენტარის დამატება შეუძლიათ მხოლოდ დარეგისტრირებულ მომხმარებლებს [ რეგისტრაცია | შესვლა ] |
