ყოველი გამოხედვით ჯიუტად მახსენებს მასთან ერთად გატარებულ დროს.დედამ რომ მაჩუქა იმ დღის შემდეგ არ მოცილებია ჩემი საწოლის კიდეს... ისეთივეა,უბრალოდ ოდნავ სევდა შეპარვია თვალებში,თუმცა ძველებური სითბოთი მიყურებს.როგორც წლების წინ თამაშს რომ მასწავლიდა,ახლაც თითქოს ჩემზე დიდი იყოს.დუმილით მიყვება და მახსენებს ყველაფერს...დედის წყენანარევ გაბრაზებას...დამალობანას...იმ პირველ ჩუმად გაკეთებულ მაკიაჟს თავი ,,დიდი გოგო"რომ მეგონა...

rr