მზიანი ამინდი იყო, მაგრამ მაინც ციოდა, მაინც ატანდა სიცივე მთელ სხეულში. მივაპობდი ბათუმის ცარიელ ქუჩებს და მწარედ ვტიროდი, ვტიროდი და მინდოდა მეყვირა... მეყვირა მანამ სანამ ჩემს ტანჯვას სხვა არ გაიგებდა, მაგრამ მე უძლური ვიყავი ამ ძლიერი ტანჯვის წინაშე და ისევ მივდიოდი ბათუმის ბნელ ქუჩებში.
ვტიროდი და ჩემი ცრემლები ნელნელა ბათუმის წვიმად იქცა. ძლიერ მიყვარდა წვიმა ბათუმში, მაგრამ ეხლა ჩემი სხეული, სიცივით გაპობილი ვერაფერს გრძნობდა.
მახსენდებოდა წარსული, ბავშვობა. რა მშვენიერი ყოფილა ის მხოლოდ ეხლაღა მივხვი. რატომ არ ვაფასებდი მას? რატომ მსურდა გავზრდილიყავი? ან საერთოდ რა არის სიყვარული? არსებობს კი ის?
თუმცა ალბათ არსებობს, მაგრამ არ არსებობს სიყვარული ცერემლისა და ტანჯვის გარეშე.
მუდამ სიყვარულს მეფიცებოდა, მუდამ ზრუნავდა ჩემზე და არც არასდროს შემპარვია მის სიყვარულში ეჭვი.
რატომ მომექცა ასე? ნუთუ არ ვუყვარდი, ნუთუ სიზმარი იყო ის ტკბილი და ლამაზი დღეები და ნაზი ჩურჩული ,,მე შენ მიყვარხარ’’.
- ბათუმო იცი როგორი იყო ჩემი სიყვარული?
- სიჩუმეა - ალბათ არ იცი. შენ ლამაზი ხარ მაგრამ ის კიდევ უფრო ლამაზი იყო. ცისფერი ქონდა თვალები როგორც შენ ზღვას, მუდამ მხიარული იყო როგორც შენი ქუჩები, მუდამ ნაზი და მოსიყვარულე როგორც შენი თბილი ნიავი, მაგრამ ის იყო სულიერი, ის იყო ადამიანი. შენ... შენ კი მხოლოდ ჩემი ქალაქი ხარ, ჩემი საყვარელი ქალაქი...
წვიმა მისველებს თმებს ნაზად ჩამოდის ტუჩებზე და მელამუნება.
მახსენდება ისევ ის ტკბილი დღეები და ტირილს ვუმატებ...
რატომ წახვედი?... რატომ დამტოვე აქ მარტოდ?... რატომ არ წამიყვანე მეც?... შენ ხომ დამპირდი რომ მუდამ ერთად ვიქნებოდით?... სად ხარ? ხმას რატომ არ მცემ... მიპასუხე ნუ მემალები...
მხოლოდ ერთ რამეს გკითხავ. - გიყვარდი?
წვიმამ უფრო უმატა, აცივდა, ქარი ამოვარდა.
უეცრად გამოიდარა, ღრუბლების ადგილი მზემ დაიკავა, ცას უცანური სხეული და ცისარტყელა გამოჩნდა და ზედ ეწერა ,,მიყვარდი, მიყვარხარ და მეყვარები’’.
მე მივხვდი რომ ის იყო. ცაზე მისი სახე გამოჩნდა და ყურში რაღაცამ ჩამჩურჩულა ,,იყავი ბედნიერი ’’.
მას შემდეგ აღარ მიტირია ყოველ დღე ტაძარში დავდივარ და მისი სულისთვის ვლოცულობ. ვიცი ისიც ბედნიერია, მე ამას ვგრძნობ და მეც მიხარია.
მიმაგრება: |
