აქამდე არასდროს დაფიქრებულვარ თუ რა არის სიყვარული. სიყვარული სხვის ბედნიერებაში შენის პოვნაა ალბათ. ( ყოველ შემთხვევაში მე სე მგონია).
რაც ის წერილი წავიკიტხე ჩემი მეგობრების მიერ დაწერილი მის მერე დავფიქრდი.
სუყვარული ულამაზესი გრძნობაა, ის უბრალოდ უნდა იგრძნო და ამით ბედნიერი უნდა იყო. ბედნიერი იმით რომ შენ შეგიძლია ეს ნეტარება, ეს სილამაზე განიცადო. სილამაზე რომელიც შენში ცხოვრობს,შენით სულდგმულობს. არ იცი როდის მოვა თუმცა როცა კი მოვა მაშინვე მიხვდები. სიყვარული ყოველთვის არის ჩვენში, თუმცა ის ნაკვერჩხალა რომელსაც გაღვივება უნდა და ერთი პატარა სულის შებერვაც კი საკმარისია, იმ ადამიანისაგან რომ შენში ცეცხლი აგუზგუზდეს. ცეცხლი ნეტარებისა, ცეცხლი სილამაზისა, რომელსაც სახელად „სიყვარილი„ ქვია.
როცა გიყვარს უბედნიერესი ხარ, ყველაფერს ნათელ ფერებში ხედავ, და ცხოვრებაც გიხარია, გიხარია იმიტომ რო იცი ყოველდღე გაიგონებ იმ ლამაზ სიტყვას საყვარელი ადამიანისაგან, სიტყვას რომელსაც ასე მოწიწებით უფრთხილდები, სიტყვას რომელიც ძალას და მხნეობას გმატებს, სიტყვას რომელიც ყველაფრად ღირს ამ ცხოვრებაში, სიტყვას რომლის ბადალიც ქვეყავაზე არაფერია და ეს მხოლოდ ერთი პატარა თითქოსდა არაფრის მთქმელი თუმცა ბევრის აღმნიშვნელია და ეს სიტყვაა „ სიყვარული".
სიყვარული ენით აუღწერელი ბედნიერებაა, ყვალაზე სათუთი რამ რაც კი არსებობს. სუყვარული ხშირ შემტხვევაში ტკივილია, ცრემლი, გულში შენახული და ენით ვერ უტქმელი სევდაა, რომლის გამხელაც ასე ძნელია. ძნელია უთხრა მას რომ შენ ის სიგიჯემდე გიყვარს და რომ ის შენი სიცოცხლეა.
ძნელია როცა ადამიანი რომელსაც შენ ასე ძალიან ენდობოდი და შენ ასე ძალიან გიყვარდა ერთი ხელის მოსმით ანადგურებს ყველაფერს, ძნელია როცა მისგან მხოლოდ მოგონებები, სურატები და მისი წასვლით გამოწვეული სევდა გრჩება. ზიხარ და ფიქრობ თუმცა არ იცი რა ქნა, როგორ დაიბრუნო, შენ ხომ მას ისე ნატრობდი, შენ ხომ მას ისე ელოდი. ის მოვიდა თუმცა მალევე წავიდა. და დაგიტოვა მხოლოდ ცრემლი და მოგონებები.
და ცწორედ მაშინ ჩნდება კითხვა „ ნუთუ არც კი ვახსოვარ , ნუთუ არც კი ახსოვს ჩვენი ერთად გატარებული ყოველი წუტი, ნუთუ მისტვის მხოლოდ გატაცება ვიყავი და მეტი არაფერი , მუთუ შეიზლება ადამიანის ასე დავიწყება,?" და როდესაც გინზე მოხვალ ხედავ რომ შენივე მწუხარების ცრემლში იძირები. მწუხარებისა რომელიც საყვარელო ადამიანის დაკარგვის ტკივილითაა გამოწვეული.
და ესე უსასრულო მოლოდინსჰი გარბიან დგეები, ტვეები, და შენ კი არ გეშვება ოცნება მასზე და ისევ ისე ოცნებობ ზველებურად როგორც მაშინ როცა მან პირველად მიიხურა ზურგს უკან კარი და ყველაფრის უტქმელად წავიდა. და კარის აქეტ კი მხოლოდ მწუხარება და სევდა დატოვა. უსასრულო სევადა.
და მაინც კითხვები „ ნეტავ კიდევ თუ ვახსოვარ" „ ნეტავ კიდევ თუ ფიპრობს, „ მეტავ კიდევ თუ ვახსენდები"??? და ისევ კიტხვები რომლებიც დარჩა პასუხგაუცემელი, და რომლის ამოხსნასაც აზრი არ აქვს............
და მაინც….......... სიყვარული ულამაზესია!!!!!!
მიმაგრება: |
